فاصله
دیشب به یکی از دوستام پیام دادم. وقتی که با هم صحبت میکردیم یک لحظه به ذهنم اومد که خدای من چقدر طرز فکر ما فرق کرده. دنیا دنیا فاصله افتاده بین ما.
میخواستم بهش پیشنهاد بدم تابستون با هم بریم مسافرت ولی وقتی صحبت کردیم دیدم که نه واقعاً همسفر خوبی نمیشه.
مشخصاً زندگی‌ش رو بر اساس اینستاگرام پای ریزی کرده بود و علاقه‌هامون خیلی متفاوت شده بودن.
یکمم به اخلاقش فکر کردم و یادم اومد اوه خدایا از اینا بود که یکهو قهر میکرد و غر میزد سر بعضی چیزا. از اینا که وای این چرا اینجوره؟ وای چرا اونجوره؟
همونجا از تصمیمم عقب نشینی کردم.
خیلی جالبه دوست آدم، همکار آدم نمیشه و حتی گاهی همسفر آدم هم نمیشه.
بعد داشتم فکر میکردم بذار به یکی دیگه از دوستام بگم. یادم اومد اون خانم خانما هم وسواسیه: ،))) خدایا شکرت.
بقیه گزینه‌ها هم همینطور رد شدن.
به نظرم همون دوست قبلی‌م برم با شوهرش صحبت کنم و دوباره با هم بریم بهتره. البته نمیدونم شاید شوهرش همین الان هم راضی باشه.
واقعا مسافرت رفتن چه دردسرایی داره.
از دور و اطرافیانمم چند نفر رو چک کردم و دیدم نه واقعا. من آدم سخت گیری نیستم و وقتی رفتم تمام تلاشم اینه بهم خوش بگذره از اینا که سر هر چیزی میخوان ادا و اصول دربیارن متنفرم. حالا از شانس دور و اطراف منم کلی از این آدما هست.
چقدر بده آدم بد سفر باشه.
_
اصلا شروع متن سر این بود که فاصله. میخواستم فاصله رو بگم.
فکر نمیکردم این دوستم این قدر توی هپروت باشه. یا من زندگی رو جدی گرفتم یا واقعا زندگی جدیه.
در نهایت هم گفت من منتظرم از آسمون پول بیاد همه جامو درست کنم. قیافه‌م و هیکلم!
گفتم تو که خوبی؟! چرا آخه؟
خندید گفت نه فیلر بزنم خوب میشه، فلان کنم بهمان کنم.
یک لحظه موندم از این اعتماد به نفس یا یادم نیست شایدم عزت نفس که این قدر خراب شده. دوست من واقعا خوبه و نیاز به اینا نداره.
پریروز هم با اون دوستم بیرون بودم و گفت من نه خوشکلم نه هیکل دارم و نه هیچ چیز دیگه.
به ولله این یکی هم خوب و خوشکله : )))
گفتم بابااا خوبی تو که. الان دقیقا کجای صورتت مشکل داره یا هیکلت؟!
پرای من همینجور میریخت. من واقعا قیافه عادی دارم ولی با خودم اوکی‌م. خوبم دیگه همینم چکار کنم-_-
چقدر این مقایسه کردن‌ها بد شده.
____
توی وضعیتی‌ام که ممکنه برم بگم منو دوست داشته باااااش. دوستمممم داشتهههه باشششش.